BFG

Í leikriti einu ágætu eftir Hlín Agnarsdóttur var þetta hugtak notað yfir kalla sem ekki höfðu tappað af í langan tíma og voru þess vegna sérlega geðstirður. Mér datt þetta svona í hug þegar ég var að lesa Andrés Magnússon um daginn. Þvílík gremja!

Nú óskapast hann yfir því að eigendur Fréttblaðsins skuli gefa lesendum einhverskonar töskur til að nota þegar henda á blaðinu. Það er reyndar yfirvarp hjá honum því í bloggi hans fer ekki á milli mála að honum er sérlega illa við að blaðinu skuli vera dreift án áskriftar. Það mætti halda að hann væri vinstri maður, því skilgreining Hannesar Hómsteinar er á þá leið að hægri menn séu ligeglad en þeir vinstrisinnuðu hafi allt á hornum sér.

Annars sér maður í gegnum þetta hjá Andrési. Hann þolir ekki að vondu kallarnir geti gefið út blað til höfðs Morgunblaðinu. Auðvitað á bara að vera eitt gott flokksmálgagn og ekkert tuð. Það er líka alveg hræðilegt til þess að hugsa að lesendum "húsmóður í vesturbænum" skuli fækka og fækka.

 

Athugasemdir

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 4.5.2008 kl. 18:17]

knús og góðar kveðjur