Ættleiðingar

Ég hef lítilega fylgst með máli litlu stúlkunnar á Vestfjörðum. Mig langar að segja ykkur frá einni ættleiðingu.

Þegar pabbi minn var ungur maður eignaðist hann barn. Hvorki hann né móðir barnsins skiptu sér af drengum og lenti hann á hálfgerðum vergangi. Þegar hann var tveggja ára gripu Kidda föðursystir mín og afi minn Hannes í taumana og tóku drenginn Gunnar Jens að sér. Hann ólst síðan upp við mikið ástríki á Norðurgötu 9 á Siglufirði. Um svipað leyti og þau tóku drenginn að sér kom í ljós að hann var talsvert fatlaður. Hann hefur þroska barns á mörgum sviðum og síðan er hann heyrnarlaus.

Afi minn dó 1955 og Kidda annaðist Gunnar ein eftir það og voru þau hvoru öðru allt í lífinu. Þegar degi tók að halla hjá Kiddu þá fór hún að huga að framtíð Gunnars og svo dásamlega vildi til að opnað var sambýli á Siglufirði. Þar hefur Gunnar búið við mikið og gott atlæti í yfir tuttugu ár.

En Kidda lét ekki þar við sitja heldur sótti formlega um að ættleiða Gunnar en aldrei hafði verið gengið frá þeim málum á sínum tíma. Ég held að þetta hafi verið í kringum 1985 og Kidda þá 75 ára.

Hún er hugsanlega elsta kona á Íslandi til að ættleiða barn.

Gunnar bróðir verður sjötíu ára á næsta ári og ég á von á að haldið verði upp afmælið með pomp og prakt. Þegar hann varð sextugur var mikil og góð veisla á Hótel Höfn á Siglufirði. Þannig vildi til að Dómkórinn var á ferð á Hofsós og Sigló þessa helgi og þar sem við tvö systkin og ein frænka hans syngjum í kórnum var skundað á hótelið og nokkur lög sungin.

Þetta var afar hjartnæm stund; Gunnar stóð með blóm í fanginu, heyrði ekkert en fann taktinn og söng með með sínu nefi.

Athugasemdir

[Inga Dagný Eydal, 21.7.2007 kl. 00:06]

Yndislegt að skuli vera til fólk með að því er virðist óendalega mikið og stórt hjartarými eins og hún frænka þín. Falleg frásögn sem yljar manni um hjartað