Ástaljóð

Á borðinu hjá mér er lítið kver sem heitir Ástaljóð - já þetta er stafsett svona á kápunni. Þetta er safn ástarljóða og var gefið út 1943. Þarna eru elstu ljóðin úr Hávamálum og yngsti höfundurinn er Steinn Steinarr fæddur 1910.

Kverið er merkt tengamóður minn heitinni, Önnu Soffíu Steindórsdóttur. Hún var tvítug Reykjavíkurmær árið 1943. Hún lauk Verzlunarskólaprófi og fór síðan að vinna hjá Rafmagnseftirlitinu þar sem hún hitti verðandi eiginmann sinn, Pál Sigurðsson. Páll var ný komin úr námi í rafmagnsverkfræði þegar þau kynntust í kringum 1948.

Þetta var farsælt og gott hjónaband en sorgin gleymir egum og Páll féll frá aðeins 49 ára gamall árið 1966. Þá var tengamóðir mín 43 ára og drengirnir þeirra Páls 14 ár og 9 ára. Hún Anna mín bar aldrei sitt barr eftir missinn. Hún fór fljótlega að vinna hjá Domus Medica og var þar út starfs æfina. Þegar ég kynnist henni 1989 var hún illa farin eftir beinþynningu en hún var lítil og rauðhærð og akkúrat týpan til að verða þessum sjúkdómi að bráð. Hún dó 1997 og ári seinna fluttum við Gulli og stelpurnar í húsið sem þau Páll byggðu í Vogahverfinu. Hún var mér alltaf einkar góð og við vorum ágætar vinkonur. Stelpurnar voru tveggja og fjögura ára þegar hún dó og  sú yngri man ekki eftir ömmu sinni en nafna hennar, Anna Kristín, man hana þar sem hún mataði hana á ísblómi á stól við stofugluggann sinn sem nú er  stofuglugginn okkar.